Sillilab:No difference between ho ho ho τουν Τζον Φον Νόιμαν

Sillilab: No difference between ho ho ho!!!

ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ-ΘΕΑΤΡΟ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Τζον Φον Νόιμαν, ο ιδιοφυής μαθηματικός του 20ου αιώνα

Κείμενο - Σκηνοθεσία - Χορογραφία: Ρούλα Πατεράκη

Επίσημη συμμετοχή του ΚΘΒΕ στα 60α Δημήτρια

Σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση

Η Ρούλα Πατεράκη, η μεγάλη κυρία του ελληνικού θέατρου, επέστρεψε στο ΚΘΒΕ και μας… αποκαλύπτει, με μοναδικό τρόπο, γεμάτο συγκίνηση, την προσωπικότητα του κορυφαίου μαθηματικού του 20ού αιώνα, Τζον φον Νόιμαν «φωτίζοντας» στιγμές της επαγγελματικής και προσωπικής του ζωής.Η παράσταση «Sillilab: No Difference Between Ho Ho Ho!!!» όπου η Ρούλα Πατεράκη υπογράφει τo κείμενο, τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία παρουσιάζεται στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Πρόκειται για την επίσημη συμμετοχή του ΚΘΒΕ στα 60α Δημήτρια του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Η Ρούλα Πατεράκη αφιερώνει το Κείμενό της στον Κοσμά Φοντούκη, τον ανεπανάληπτο Γιουτζίν Γουίνγκνερ της.

Η Ρούλα Πατεράκη, η διακεκριμένη καλλιτέχνις που ξεχωρίζει για την αεικίνητη σκέψη και τις διαρκείς δημιουργικές αναζητήσεις της, αυτή τη φορά δημιουργεί ένα δικό της τολμηρό θεατρικό σύμπαν μέσα από το οποίο «εξερευνά», με πρωτότυπο αφηγηματικό τρόπο, το πνεύμα και το έργο ενός πραγματικού «ήρωα» της επιστήμης, μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας και «υπερδιάνοιας» του 20ού αιώνα που άλλαξε τον ρου της ανθρωπότητας και της τεχνολογίας.Στο πρωτοποριακό θεατρικό έργο «Sillilab: No Difference Between Ho Ho Ho!!!» οι ηθοποιοί γίνονται μηχανές που συναντώνται για να μιλήσουν για τον φον Νόιμαν και τη συγκλονιστική πορεία ζωής του, η οποία χάραξε νέους δρόμους και παραμένει απαράμιλλη κι ανεξίτηλη. Μιλούν για εκείνον, οι γυναίκες της ζωής του, η μητέρα του, η κόρη του, οι συνεργάτες αλλά και όλοι οι σπουδαίοι επιστήμονες του 20ου αιώνα, μέσα από τη μοναδική σκηνική γλώσσα της Ρούλας Πατεράκη σε μια παράσταση που συνδυάζει το ανθρώπινο με το τεχνητό και συνδέει το παρελθόν με το μέλλον.Ένα έργο που, με επίκεντρο μια μυθική μορφή της επιστήμης, μας υπενθυμίζει ότι οι μηχανές, μέσα από το νόμο της τεχνολογικής εξέλιξης, μπορούν να ξεπεράσουν την ανθρώπινη φύση, προβάλλοντας το «δράμα» της μηχανής με τον άνθρωπο και ταυτόχρονα το «δράμα» της σκέψης ενός επιστήμονα που υπήρξε πραγματικός «Αρμαγεδώνας» για την ανθρωπότητα.