GRANDE AMOR-FREE TIME

Μία δουλειά αφιερωμένη σε Βραζιλιάνους συνθέτες (Jobim, Lobo, Pixinguinha και Caymmi).

Μουσικοί: Σπύρος Μιχαήλ (κιθάρα, ενορχήστρωση) Αμαλία Κουντούρη (φλάουτο), Σταύρος Παργινός (τσέλο), Πέτρος Κλαμπάνης (κοντραμπάσο), Χρήστος Ασωνίτης (ντραμς, κρουστά.)Μαζί τους η Μιράντα Βερούλη, τραγουδίστρια/τραγουδοποιός με σημαντική παρουσία στην ελληνική Jazz και World σκηνή, η οποία φέρνει ένα προσωπικό στυλ στην ερμηνεία του Βραζιλιάνικου ρεπερτορίου με έντονες jazz αποχρώσειςΠαρουσιάζοντας αυτήν την δουλειά επάνω στην μουσική κυρίως του Antonio Carlos Jobim, αλλά και άλλων μεγάλων συνθετών της Βραζιλιάνικης μουσικής, προσπαθήσαμε, οι συνεργάτες μου και εγώ, να πλησιάσουμε με έναν ειλικρινή και αυθεντικό τρόπο αυτή την ιδιαίτερα εκφραστική και ιδιόμορφη μουσική που είναι συγκερασμός πηγαίας λαϊκής δημιουργικότητας, κλασσικής μουσικής παιδείας και αρμονικών στοιχείων από τον Ιμπρεσιονισμό μέχρι την jazz.Ειδικότερα, μελετώντας το έργο του Jobim, συναντάμε ένα ιδιαίτερο μελωδικό βάθος και μια αρμονική δομή απαράμιλλης έμπνευσης και μεγάλης γνώσης, εφάμιλλης των μεγάλων κλασσικών δημιουργών.Στο άλμπουμ περιλαμβάνονται συνθέσεις όπως το “Sabia” με τη μεγαλειώδη αρμονική, το “Luiza” με το δραματικό ύφος του που μας μεταφέρει στον ευαίσθητο κόσμο της μουσικής του Chopin, χωρίς να τον αντιγράφει με τίποτα, το “Amor Em Paz” το “Corcovado” και το “A Felicidade” με την εκφραστικότατη μελωδική δομή τους, το “Surfboard” όπου, με ένα μεγαλοφυή ρυθμικά και μελωδικά τρόπο, ο Jobin περιγράφει την προσπάθεια του surfer να εναρμονίσει την κίνησή του με το κύμα και να επιπλεύσει επάνω σε αυτό.Ακόμα, το υπέροχο τραγούδι του Edu Lobo “Canto Triste”, το οποίο προτίμησα να παραμείνει στην λιτή φόρμα φωνή / κιθάρα, λόγω της συγκλονιστικής του απλότητας, καθώς και το “Rosa” του Pixinguinha, γραμμένο για την πρώτη του αγάπη, που μας μεταφέρει στην ρομαντική ατμόσφαιρα του Μεσοπολέμου, αλλά και τα πολυπαιγμένα “Garota de Ipanema” και “Wave” που εξακολουθούν να διατηρούν τη ζωντάνια τους και την δυναμική τους, έχοντας πλέον την διαχρονική αξία του κλασσικού.Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που φανερώνουν ένα έργο που, αξίζει όταν ασχοληθεί κάποιος μαζί του, είναι προσεκτικός στην ενορχήστρωση και να αποφύγει την τυπική προσέγγιση που θα είχε σε ένα κομμάτι της bossa nova ή της jazz, αν θέλει να βγάλει προς τα έξω τους θησαυρούς που κρύβει αυτή η μουσική. Πιστεύω ότι η χρήση των οργάνων φλάουτο/τσέλο/κλασσική κιθάρα είναι ιδανική, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι και ο Jobim χρησιμοποιούσε αυτά τα όργανα. Συχνά δε, έπαιζε ο ίδιος φλάουτο και κιθάρα, όπως επίσης είναι γνωστή και συνεργασία του με τον τσελίστα κι ενορχηστρωτή Jaques Morelenbaum.